Güneş ne kadar uzakta olsa seçim şansı olmadan himayesindeki herkesi ısıtır. Her şeyin varlığına bir sebepte O'dur nihayette. Buz gibi kalbime değdi ışınların işte ben erimek ile kalmadım buhar olup uçtum sana doğru. Damla damla önce yere aktı duygularım, sonra göğe yükseldi birden bulutlarına kavuştu, sana kavuştu. O an anladım ki yere düşmeden göğe yükselemezsin, bitmeden öldüm diyemezsin, yanmadan kor olamazsın. Yandım ama sönmek için söylemiyorum bunu. Yanmış olmanın verdiği hazla söylüyorum. Ateşinin bana eriştiğinin habercisi bu yanma hissi. Ben senden gelen bir habere of der miyim Güneşim.
Güneş gibi doğdun, can verdin papatya bahçelerime. En zarif ve nadide Papatyam oldun. Nereden geldiğini anlamıyorum nasıl oldu ne bitti sonra bir şarkı çalıyor kafamda "Aşk Nedensiz Sevmekmiş". Nedensiz bir şekilde var oluşuna kaptırdım duygularımı. Bir daha çalmaz dediğim kapılar çalındı, ilk defa kelebekler var oldu bedenimin orta yerinde, her anının tadını çıkartmaya çalışıyorum. Çok güzelmiş insanın hayatında "Sen" olması.
Yetişemiyorum duygularıma seni anlatması için. Mutsuzluğunda secdeye kapanıyorum, bir daha sana uğramaması için. Mutlu ol diye aklıma gelen onlarca aptallıklardan seçemiyorum birini. Sana sorsam daha aptal duruma düşeceğim ama elimden bir şey gelmeyince duramıyorum yerimde. Çocukluğumun sebebi oluyorsun.Sana nasıl davranacağımı çözemiyorum. Hani yeni doğmuş bir bebeği kucağına alırsın ya kafasını tutmaya korkarsın hafifçeciktir, ellerinde huzurla durur. Onun gibi oluyor ruh halim. Ondan saçmalayıp duruyorum işte hiç durmadan. Papatyamın tek yaprağı baş eğsin istemiyorum. Doğru zamanda, doğru yerde, doğru kelimeleri kullanmak niyetiyle. Kendimi senin gözlerinde görebilmek niyetiyle..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder