Senin Bilmecen..

Senin bilmecen içinde kayboldu fikrim

Sürekli farklı yöne taşınan fikirler sonunda kendi yöresini bulamadı

Var mı Yok mu Ben mi O mu

Araf denilen bilinmezlik çukurunda kaybettim düşüncelerimi

Ağır atıyorum adımlarımı, nazarlardan sakınırcasına

Bitmek bilmeyen Sana kavuşma arzumu hiçe sayıyorum

Ben dediğim her şey haykırırken Seni tüm dünyaya

Ben kendi kendime konuşuyorum çığlık atacakken susar gibi

Ağzımdan kaçan ufak haykırışlarda adını duyuruyorum sağırlara

Anlamıyorlar değerini

Körlere resimlerini gösteriyorum

Hepsi bakıp geçiyor sade bir gülümsemeyle

Ben mi görüyorum bir tek seni ve ya ben mi adını söyleyebiliyorum böyle yürekten

Bilmecelerinde takılı kalıyorum böyle işte.

Tam çözdüm derken çözüm yeni bir tanesini doğuruyor 

Her defasında yılmıyorum koşturuyorum atımı tüm engellemeye gelenlere

Kılıcımı çekip acımasızca doğruyorum sana gelmeme karşı olacakları

Seni sakınıyorum gönlümde, gözümde, dilimde

Kendim bile nazar değdirmemek için adını anmadan Maşallah diyorum

Ne güzel düşünmüşler de koymuşlar o güzel Adı

Ne güzel Yaratmış YaRab'bim Maşallah.

Her güzelliğin zorluğu vardır ya işte

Çözemedim Bilmecelerini

Olsun Zaman Katar yokluğuma devam ederim yoluma

Bilirim Gün gelir, Sabreden Kazanır Sonunda.