Çok sevdiğinden bahseder herkes öyle değil mi?
Ölürüm yoluna der,
Belki gün gelir ölür.
Bir ömrü ölü gibi geçirir ya da sahte gülüşlere saklanırlar.
Unuturlar o çooook sevdim diyenler bazen
Bazen de çok sevilirler ama sevemezler
Sever gibi yaparlar karşısındakinin ilgisinden ama çıkamazlar işin içinden.
Şimdi asıl kısma gelmek lazım yani Öz'e.
Sevmek ölmek midir?
Peki karşılığı olmayan sevgi de, sövmek sevmek midir?
Sevdiğini ölen taraf mı belli eder kalan taraf mı?
Mesela zehir içerim derler öyle değil mi?
Benim sevdiğim beni seviyor ise ve ben O'nun hayatındaysam
O zehri içmeme izin vermez, şansımız yoksa da yarı yarıya içeriz.
Gerçekten seveceksen o zehri paylaşmayı bileceksin.
Zehri de paylaşacaksın Sevgiyi de Öyle Tek Taraflı olmaz hiç biri.
Çünkü gidende değil asıl olay kalanda.
Gitmeyi seçmek kolaya kaçmaktır.
Benimle gel demektir asıl olay.
Ölmek yerine yaşamaktır asıl zorluk.
Her türlü üzüntüyü, endişeyi, merakı taşımaktır.
O'nun gözünde her gün yaşlanmaktır.
Ayrılığın ne zaman geleceğini bilmeden
Dua etmektir Rab'be "Bizi Birlikte Al Allah'ım" diyerek.
Asıl zor olan yaşamı paylaşmak değildir.
Cenneti paylaşmaktır.
Cenneti haketmektir asıl zor olan.
Rab'bin karşısına geçtiğinde "Ya Rab senin rızan için çok sevdim" diyebilmektir.
Helalin olarak sevmektir, emanet olarak sevmektir.
Yani işin Öz'ü sevmeyi bilmektir.
Soruyorum Papatyam Cennete doğru giden bu yol da benimle misin?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder