Yalan söylemişim kendime.
Nefes alabiliyormuş insan başka bir bedenden uzakta olsa.
Aynı şehirde var olabiliyormuş, yok oldum dese de.
Alışıyormuş en alışamam dediklerine,
Ve
Unutabiliyormuş, unutamam dediklerini.
Yalan söylemişler bana yüzlerce Seni Seviyorum diyenler.
Dönüp baktığımda kalp portremi oluşturan karanlık boyalar hepsi.
Hepsi başkalarını tercih etmiş zamanı geldiğinde,
Terketmişler o çok seviyorum dediklerini.
Gerçekten sevmeyi ya da sevilmeyi haketmiyorumdur diyordum zamanında
Ama
Artık anlıyorum bir hazineyi çıkaracaksan
Toprağa, çamura bulanacaksın,
Atacaksın çeri çöpü, dibe batacaksın ki
En kıymetliye erişebilesin.
Anladım erişmenin zor olduğu için kıymetli o,
Ulaşılmaza ulaşıldığı için.
Farkı bu olduğu için.
Ve
O etrafa bakınıp dursun hiç mi kıymet bilenim yok diye
Karşısında duranı unutsun.
Göremesin beni ta ki ümitsiz kalana kadar.
O zaman güneş gibi doğacağım toprak örtülmüş duygularına,
Filizlerini yeşertip papatyalar ekeceğim bahçelerine.
Mandalinalar, incirler, güller olacak bizim bahçemizde.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder