Bir şeyler oturana kadar her seferinde yürek itiyor alınmaya, yanlış anlamaya. Karşındakini yanlış anlamak için çabalıyor hatta bazen. Bir anda kırgınlıklar oluşturuyor, var oluşlar yok oluşlara dönüşüyor. Kalbim bir farklı atıyor o bazenlerde.
Yazdığı bir kelime mutlu ediyor belki aynı zamanda bir başkası mutsuzluğun dibini görmeni sağlıyor. Kendi duygularını kontrol edemiyor insan önem veriyor çünkü kişisel değerinin üstüne çıkarıyor. Ruh katıyorsun bazen yazdıklarına, o ruh uçup gidiyor o anlamadan. Anladı mı dediğin zamanları yaşıyorsun çoğu vakit. Acabalar yoğunlaşıyor beyin dediğin karmaşıklıklar harikasında. Kendine istesen gelebilirsin ama gelmek istemiyorsun. Yoğunlaşmış oluyor her şey. Farklı bir kalp atışı demiştim ya kalbimi tutuyorum hissettiğim kadar atmıyor işte. Nasıl inanmayayım bir tane daha kalp taşıdığıma. Bir insanı daha yüreğime sığdırdığıma.
Kabul işte sığıyor. Herkes kabul etmeli zaten. Bir şeyler itiyor olabilir ama itiyorum derken kendi içine çekiyorsun. Küçücük bedenine 2 ruhu sığdırmaya çalışıyorsun. Sonuç, karşılığını alırsan gidiyor yerine almazsan sende kalıp parça parça edene kadar sıkıştırıyor. Ruhu yormadan açık olsak mutsuz kaç kişi kalır?
Mesela, işkembe çorbasını hiç sevmem.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder