Damla Damla Rahmet'ten sonra çıkan Gökkuşağı gibi bazı anılar.
Yakaladığında çok mutlu eder insanı, anlamsızca bakarsın mucizeye.
Sonra kaybolur gider.
Işıkla gelen, ışıkla gider.
Başı, sonu belli değildir zaten.
Bir kere gördükten sonra her yağmurdan sonra bakınırsın gökyüzüne.
Baktıkça görememek, göremedikçe ümidini kaybetmek.
İşte büyüdükçe o gök kuşağını görmenin zorluğunu anlıyorsun.
Gördüğün vakit daha zor heyecanlanıyorsun.
Gideceğini ve bir daha ne zaman geleceğini bilmemek onu kıymetli kılsa da
Heyecan yerini, düşünmemeye bırakıyor.
Düşünmek üzüyor çünkü.
Bırakın anılar ilk anlarıyla kalsınlar.
Tekrarı olmayacak.
Gökkuşağındaki renkler ilk gördüğünüzde güzel.
Çünkü istemediğiniz halde geldi size o hediye.
Tekrar isteme hakkınız yok.
Ondan beklemeyin aynısının olmasını.
Bırakın tek seferlik anılarınız olsun.
Bu anılar mutlu kalmanızı sağlayacaktır.
Aynısı tekrar gelse de yerini tutamayacak.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder